Κλάματα, ξενύχτια, εκνευρισμός, απόγνωση...

απογοήτευση, θλίψη, απόγνωση...

εκνευρισμός, κρίσεις θυμού, κούραση, εκρήξεις, λόγια σκληρά, λόγια πίκρα, σιωπή, απόγνωση... αίσθημα πνιγμού, κρυφοί λυγμοί στις σκοτεινές κρεβατοκάμαρες, απόγνωση...

Γιατί;;; 

Άρνηση, κατάθλιψη, οργή!

Ρωτάω το θεό, ρωτάω τους γιατρούς, ρωτάω την μοίρα της ζωής, ξανά απόγνωση…

καταπλάκωμα, ένα σπιράλ καταβύθισης νομίζεις ότι βγαίνεις αλλά ξανά μπαίνεις... σιωπή, απόγνωση...

σκοτάδι και έπειτα ξαφνικά ένα χαμόγελο δυο μάτια κοιτούν την ψυχή μου την ανοίγουν σαν πέτρα που άνοιξε κεραυνός,

ένας κεραυνός αγάπης με διαπερνά με 1.000.000V μια αγκαλιά σφιχτή, μια θαλπωρή από τη σάρκα και το αίμα μου!

Δε μου μιλάει αλλά μου λέει, όσα δε θα μπορούσε να μου πει ποτέ κανένας και η σκοτεινή κρεβατοκάμαρα, τα δάκρυα οι προσευχές, η παραφροσύνη και η απόγνωση λιώνουν και η βαριά μας δυστυχία διαλύεται σαν πέπλο σκιάς στο πρώτο φως του ήλιου μέσα από τις χαραμάδες της καρδιάς και γεμίζει αγάπης ευτυχία...

...Εκείνη η ζωή που έμοιαζε απόγνωση…

Το άρθρο γράφτηκε αποκλειστικά για το blog koukouta.gr απο έναν σπάνιο μπαμπά με παιδάκι στο φάσμα του αυτισμού.